معماری مینیمال فرصتی برای فرار از دنیای پر هیاهو

امروزه مینیمالیسم برای طراحی داخلی، هنر و سبک زندگی بسیار پرطرفدار است. در معماری مینیمالیستی طرح ها در عین سادگی می‌درخشند.

معماری مینیمال فرصتی برای فرار از دنیای پر هیاهو

در حال حاضر، مینیمالیسم فقط با یک سبک طراحی مرتبط نیست، بلکه این روزها به شیوه زندگی ما تبدیل شده است. در این مقاله درباره منشا این جنبش قدرتمند و این که چه چیزی آن را متمایز می‌کند، آشنا می‌شویم.

معماری مینیمالیستی چیست؟

معماری مینیمالیستی که گاهی به آن «مینیمالیسم» نیز گفته می‌شود، شامل استفاده از عناصر طراحی ساده، بدون تزئینات است. طرفداران مینیمالیسم بر این باورند که تلفیق محتوا و فرم یک طرح با ملزومات آن، "ماهیت واقعی معماری" را آشکار می کند. ساختن یک سازه مینیمال ساده و ابتدایی به نظر می رسد، اما وقتی وارد پروسه طراحی آن می شوید، با تفاوت های ظریف طراحی فضاها با حداقل چیزها رو به رو خواهید شد که یک چالش بزرگ برای طراحان است.

سر منشا جنبش مینیمالیسم

معماری مینیمالیسمی را می‌توان به چند سبک کلیدی معماری تقسیم بندی کرد: ذن ژاپنی، طرح‌های کوبیسم، طرح‌های De Stijl  و Bauhaus در دهه 1920. اگرچه هر یک از این سبک‌ها تاریخچه و ویژگی‌های خاص خود را دارند، اما همه آنها هدف یکسانی را دنبال می‌کردند. این سبک‌ها همه چیز را ساده نشان می‌دهند، چشم مخاطب را به سمت اهمیت دادن به نکات ضروری هدایت میکنند و در نتیجه فضایی بدون درهم‌ریختگی و آرام ایجاد می‌کنند. این رویکرد به معماری و طراحی پس از جنگ جهانی دوم به طور فزاینده‌ای محبوب شد و به لطف معماران مشهوری مانند لودویگ میس ون در روهه به رشد خود ادامه داد. در ایالات متحده، معماری مینیمالیستی در اوایل دهه 1960، همزمان با افزایش علاقه به آثار هنری مینیمالیستی، مطرح شد.

ویژگی های کلیدی

معماری مینیمالیستی، مانند دیگر جنبه‌های طراحی مینیمالیستی، با هدف کاهش هر چه بیش‌ترشلوغی بصری، یک ساختار را به حداقل ممکن کاهش می‌دهد؛ چرا که شعار این جنبش «کم‌تر بیش‌تر است» می‌باشد. این سبک بر ساختار، نور، مواد و فضا تاثیر می‌گذارد و این عناصر اساسی سازه را مهم جلوه می‌دهد و توجه را به ساده ترین شکل آن جلب می‌کند. سازه‌های مینیمال تقریباً به طور کامل فاقد ویژگی های زینتی هستند و خود سازه به نقطه کانونی تبدیل می‌شود.

فقدان تزیینات به این معنا نیست که وجه بصری این سازه‌ها توجه مخاطبان را جلب نمی‌کند بلکه این سبک از سادگی برای ایجاد فضایی منحصر به فرد استفاده می‌کند. یکی از جنبه های کلیدی در دستیابی به این منظور، استفاده از فضای خالی است؛ با استفاده متفکرانه از این عنصر در معماری مینیمالیستی، از فضای خالی برای جلب توجه به عناصر کلیدی معماری یا عدم وجود آنها استفاده می‌شود.

پالت های رنگی به کار رفته در این سبک مکمل مفهوم استفاده کمتر از حد ممکن است. سفید، خاکستری، سیاه یا سایر رنگ های خنثی مانند برنز به طور گسترده و از مصالح ساختمانی ساده مانند فولاد، سنگ، بتن و شیشه استفاده می شود. این مواد اغلب دارای رنگ‌های خنثی هستند، همچنین هسته ساختمان را تا حد ممکن ساده نگه می‌دارند و هرگونه تزئینات غیر ضروری را از نما حذف می‌کنند.

در این نوع معماری از زوایای ساده و خطوط تمیز در سرتاسر سازه استفاده و اغلب تکرار می‌شود و به کل سازه نظم و سادگی می‌بخشد. اشکال هندسی در معماری مینیمالیستی رایج هستند، در حالی که از خطوط منحنی استفاده نمی‌شود.

معماری مینیمالیستی در مقابل معماری معاصر

معماری مینیمالیستی و معاصر اغلب با هم اشتباه گرفته می‌شوند. بسیاری از افراد ممکن است از هر دو کلمه برای توصیف یک سبک استفاده کنند. در حالی که هر دوی این سبک‌ها به دلیل طراحی ساده خود شناخته شده‌اند، معماری مینیمال و معاصر در واقع کاملاً متفاوت هستند.

معماری مینیمالیستی به یک سبک معماری خاص اشاره دارد که هدف آن دستیابی به سادگی است. از سوی دیگر، معماری معاصر، سبکی دائماً در حال تغییر است که به طرح‌های معماری پرطرفدار در هر دوره از زمان اشاره دارد. بنابراین، یک ساختمان معاصر ساخته شده ده سال پیش ممکن است بسیار متفاوت از یک خانه معاصر ساخته شده در سال کنونی به نظر برسد. با این حال، هر ویژگی که یک خانه معاصر داشته باشد، همه آنها یک هدف دارند: شکستن قالب. معماری معاصر با استفاده از ویژگی‌ها، اشکال و فناوری‌های منحصربه‌فرد به دنبال جدا شدن از طرح‌های معماری رایج است.

مزایا معماری مینیمالیستی

 1.سادگی و ذهن آرام: مینیمالیسم متضاد با بی نظمی است. ما اغلب نمی پذیریم که دارایی‌های مادی ما به سلامت روانی و عاطفی مرتبط باشند، اما پیوند بین آنها غیرقابل انکار است. این فضاهای ساده به ما اجازه می‌دهند تا ذهن خود را از شلوغی دنیای اطرافمان دور کنیم.

2. صرفه جویی در پول: کمتر، بیشتر است؛ این ایدئولوژی برای طراحی فضا با اشیاء، رنگ و تزئینات کمتر در نماه، می تواند گزینه خوبی برای طراحی زیبا با بودجه کمتر باشد. اما همانطور که قبلا گفته شد، این یک کار ساده نیست، بلکه یک چالش برای طراح است. و در پایان، همه خواهان طراحی خوب با هزینه کمتر هستند.

3. کیفیت بر کمیت: مینیمالیسم در معماری به جای اینکه فضاها را با چیزهای زیادی پر کند، با ایده کیفیت به جای کمیت همراه است. فضای شما ممکن است وسایل و مصالح زیادی در اطراف نداشته باشد، اما مطمئناً نیازهای شما را برای حفظ ظرافت و زیبایی فضا برآورده می‌کند.

4. تعمیر و نگهداری آسان: اشیاء کمتر، اتاق را کمتر آشفته می کنند، بنابراین استفاده از آن و تمیز کردن آن آسان است و فقط سطوح صاف و خالی تمیز می شوند، نیازی به پاک کردن شکل‌های بی شمار قفسه ها نیست.

معایب معماری مینیمالیستی

1. طراحی خسته کننده: برای بسیاری از افراد، پالت رنگ خنثی و فضاهای خالی به عنوان فضاهای خسته کننده بشمار می‌رود و ممکن است برای برخی از افراد این فضا بی روح به نظر برسد. البته این مشکل را می‌توان با استفاده از رنگ‌های گرم در کنار رنگ‌های خنثی تا حدودی برطرف کرد.

2. پیچیدگی روانی: مینیمالیسم یک روش زندگی است. اگر جدا شدن از گرانبهاترین چیزهایتان برایتان سخت است، شاید نتوانید با این سبک ارتباط برقرار کنید چرا که مینیمالیست بودن به معنای رهایی از اشیا بدون کاربرد است.

3. نمی تواند عیوب را بپوشاند: مینیمالیسم مترادف با فضای بازتر و مصنوعات کوچکتر است و بنابراین نمی‌توان عیوب جزئی طراحی را به راحتی پوشاند؛ مگر این که بخواهید از مفهوم مینیمال در طراحی داخلی سازه استفاده نکنید و عیوب را با عناصر و مصنوعات بپوشانید.

همان طور که گفته شد معماری مینیمال در دنیای امروز طرفداران بسیاری دارد و در ایران نیز رشد فزاینده‌ای داشته است، در مقاله بعدی با معماران بزرگ و پیشگامان این سبک آشنا می‌شویم.